Ο Κώστας Παρίσσης προσέφερε μια πολύ όμορφη συνέντευξη – κουβέντα στον www.blackduckradio.gr και συγκεκριμένα στους Γιάννη Κομπότη και Κώστα Μερτζάνη.
Ας ξεκινήσουμε με το φάκελο Υπόγεια Ρεύματα. Πως ξεκίνησε η ιστορία αυτή για σένα;
Τότε όταν πρωτογνώρισα τα παιδιά. Πριν βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο που λεγόταν «Ο Μάγος», είχαν έρθει στο studio έχω από τότε για να κάνουν κάποια demo. Έτσι γνωρίστηκα με τα παιδιά και κρατήσαμε κάποιες φιλίες. Το δεύτερο δίσκο ήρθαν και το έκανα στο studio. Εκεί γνωριστήκαμε πια πολύ καλά και αρχίσαμε να κάνουμε και παρέα. Έτσι έγινα και ο ηχολήπτης τους, αρχίζω πλέον και μπλέκομαι και στα live τους. Εγώ τότε έπαιζα με ένα συγκρότημα που λεγόταν «Επόμενη Κίνηση» και μάλιστα έιχαμε ανοίξει και δυο live των Υπόγειων Ρευμάτων.
Οπότε ήταν κάτι σαν φυσική εξέλιξη.
Μετά κάνουμε ένα live στο «Θέατρο Βράχων», που έχω αναλάβει πλέον τα πάντα, όλο το δίσκο και μετά σκοτώνεται ο Βασίλης. Εκεί έπαθε η παρέα ένα ισχυρο σοκ, και ήμουν και εγω πια μέλος της παρέας, είπαμε για να πάμε παρακάτω να γίνει μια σύμπτυξη. Εκεί μπάινω πια στη μπάντα και εγώ και βγάζουμε τις «Τσαλακωμένες Μέρες».Από εκεί και πέρα έμεινα στην μπάντα, έφυγα μόνο για ένα διαάστημα επειδή είχα τις κόρες μου μωράκαι για δύο χρόνια ήθελα να είμαι κοντά τους. Επανήλθα και έφυγα τώρα πριν από δυο χρόνια.
Πάντως είχατε πολλές αποχωρήσεις και επιστροφές στα Υπόγεια Ρεύματα. Ούτε οι Black Sabbath τόσο πολύ.
Θυμάμαι λέγαμε στις συνεντεύξεις οτι αυτό που βλεέπει ο κόσμος σαν μπάντα, από πίσω υπάρχει μια ολόκληρη παρέα. Η ομάδα δεν ήταν ποτέ κλειστή ή κλειδωμένη. Αυτό ήταν για εμάς το σύνηθες. Ήμασταν μια παρέα ανοιχτή σε πολλά πράγματα.
Νομίζω ότι κανένας δίσκος δεν έχει βγει με μια ίδια σύνθεση ατόμων.
Ναι μάλλον πρέπει να μας γράψουν και στο βιβλίο Γκίνες.
Στα υπόγεια υπάρχει και η απόλυτη δημοκρατία; Γιατι ακόμα και στους στίχους και τη μουσική δεν αναφέρονται ονόματα, αλλά μόνο Υπόγεια Ρεύματα»
Συνήθως αυτοί που γραφουν στα Υπόγεια από τη στιγμή που μπήκα εγώ, ήταν ο Γρηγόρης και εγώ. Απλώς είχαμε πει ότι αυτό που θέλουμε να μαθαίνει ο κόσμος είναι μια ιστορία που βγαίνει από μια παρέα. Έτσι θεωρούσαμε ότι ήταν σωστό και έτσι συσπείρωνε και την παρέα όμορφα. Γιατί ο καθένας έβαζε το ληθαράκι του.
Πιο πολύ τί σε ενδιαφέρει όταν γράφεις; Ο στίχος ή η μουσική; Γιατί ο στίχος σας ήταν πάντα πολυεπίπεδος.
Και τα δύο. Είμαστε και διαβαστερά παιδιά και θέλαμε αυτό που βγαίνει να έχει και ένα λόγο. Και αυτή η ανάγκη σε οδηγεί στο να βρίσκει ποιητές, να μελοποιείς και όλα αυτα τα πράγματα.
Τί σε εμπνέει στο να γράφεις σήμερα;
Η καθημερινότητα, την οποία δε θέλω να την αφήσω και να τη βγάλω από το μικροσκόπιό μου. Η δικιά μου καθημερινότητα και του κόσμου, που είναι πολύ πιο μεγάλο αυτό το πράγμα.
Τί θυμάσαι περισσότερο; Τις ζωντανές εμφανίσεις ή τις ηχογραφήσεις στο studio;
Τα live! Έτσι και αλλιώς τα Υπόγεια δεν έκανα πρόβες. Ήμασταν ανεπρόκοποι σε αυτό. Βαριόμασταν. Τα live είναι η ουσία για έναν μουσικό οπότε εκεί ήταν όλο το πράγμα. Ο δίσκος είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία , αλλά είναι και μια παγωμένη και μοναχική διαδικασία.
Πώς ήταν τα live με τα Υπόγεια Ρεύματα; Πώς το αντιμετώπιζες τότε;
Τα live ήταν καταστροφικά. Ήμασταν νέοι. Χάνεις τον έλεγχο ενώ εσύ νομίζεις ότι το έχεις. Πίνεις. Έγιναν όμως ωραία πράγματα. Αυτή η ιστορία που χάνει τον έλεγχο και τον προγραμματισμό της, δημιουργεί ωραίες καταστάσεις.
Υπάρχει κάποια στιγμη που να έχεις συγκινηθεί πάρα πολύ πάνω στη σκηνή;
Πριν κάποια χρόνια, είχε βγάλει η Lyra ένα δίσκο με διάφορους τραγουδοποιούς και λεγόταν «Γράμμα στον πατέρα». Μου ζήτησαν και εμένα να γράψω ένα τραγούδι αλλά από τότε αποφεύγω να το παίξω και όσες φορές το ξεκίνησα, δεν το τελείωσα ποτέ. Είναι ένατραγούδι που μίλησα για την οικογένειά μου. Και κάθε φορά που προσπαθώ να το πώ ανασύρω τον πόνο εκείνης της στιγμής, γιατί ο πατέρας μου έχει φύγει. Υπάρχουν άλλα δυο τρία τραγούδια που αφορούν πολύ προσωπικές μου στιγμές και γενικά με δυσκολεύει το να τα πω.
Καλύτερα γράφεις σε περίοδο χαράς ή πόνου;
Πόνου. Τα πιο ωραία πράγματα δικά μου που εκτιμώ πολύ, έχουν γραφτεί όταν έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όταν έχεις την ασφάλεια της χαράς, γράφεις αλλά δεν μπορείς να συλλάβεις τη στιγμή βαθιά.
Το να γράφεις λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία για σένα; Να γράψεις δηλαδή κάτι και να μην έχεις συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε μέσα σου;
Είναι αυτή η μαγεία που γράφεις κάτι και δεν έχεις καταλάβει ούτε εσύ τι έχεις γράψει. Καταλαβαίνει ότι έχεις πιάσει μια αυτόματη στιγμή σου και εκεί καταλαβαίνεις το πόσο σημαντικό είναι για σένα.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε πει ότι μια περίοδος πνευματικής αγρανάπαυσης είναι απαραίτητη. Συμφωνείς;
Συμφωνώ απόλυτα.Το δύσκολο είναι να μπορείς να καταλάβεις πότε έρχεται ο κορεσμός.
Για τις κόρες σου έχεις γράψει; Σου βγαίνει εύκολα;
Ναι πολύ και πολύ εύκολα. Είναι οι στιγμές χαράς που προείπες.
Νομίζω για να γράψεις χρειάζονται ακραία συναισθήματα χαράς ή λύπης. Να παρασυρθείς και να αφεθείς.
Ναι μόνο έτσι παρασύρεσαι. Επειδή έγραφα για τις κόρες μου όταν ήταν μικρές ανασύρω την εικόνα τους από τοτε. Έχω παγώσει αυτή την εικόνα και την ανασύρω όπως ξέρω εγώ και αυτό είναι μοναδικό. Ένα τέτοιο τραγούδι είναι σαν φωτογραφία.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που έχεις κουραστεί να το λες; Το «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» ίσως;
Αυτό το τραγούδι νομίζω έχει βαρεθεί και η ίδια η κιθάρα να το παίζει. Κάποια στιγμή θα μου φωνάξει «φτάνει»! Είναι όμως ένα κομμάτι που πέρασε μέσα στο χρόνο και αν και είναι πολυπαιγμένο δεν ξεθωριάζει. Η κόρη μου βέβαια πήγε σε μια παραλία που είχε μια ταμπέλα που έγραφε ότι απαγορεύονται κάποια τραγούδια, Ένα από αυτά ήταν και το συγκεκριμένο.
Μπάντες και καλλιτέχνες που αγαπάς πολύ;
Είναι πολλοί και είναι και τιμητικό το ότι πια είναι φίλοι μου. Ο Πάυλος Παυλίδης, ο Θάνος Ανεστόπουλος που είναι και αγαπημένος μου, Ο Γιάννης Αγγελάκας φυσικά. Και φυσικά ο Σαββόπουλος. Ήμουν ξετρελαμένος! Μου αρέσει πάντως και το μαναχικό. Ακόμα και όταν ήμουν στην Ιταλία έβγαινα στο δρόμο και τραγουδούσα με μια κιθάρα και αυτό μου έδωσε και μου έμαθε πολλά. Θέλω να πάιρνω την κιθάρα μου και να πάιζω ανάλογα με τα συναισθήματα που εντοπίζω στα μάτια του κόσμου. Αν πετύχει είναι μαγικό.
Νομίζω ότι αυτό ζητάνε και όλοι οι καλλιτέχνες.
Είναι μαγικό συναίσθημα να παίζεις στους δρόμους και να μη σε ξέρουν. Όταν σπούδαζα στη Φλωρεντία και έπαιζα στο δρόμο έβλεπα τον κόσμο που πήγαινε στο προορισμό του και όταν τους κέρδιζα και σταματούσαν για τρία λεπτά, ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα.
Έχεις απογοητευτεί ποτέ από αυτό που κάνεις;
Όχι γιατί δεν είχα ποτέ υπέρμετρες φιλοδοξίες. Μπορεί να ακούγεται λίγο εγωκεντρικό αυτό, αλλά ήμασταν πάντα στην κοσμάρα μας.
Αυτό σας πήγε πιο μπροστά ή σας κράτησε πίσω;
Για άλλους μας πήγε μπροστά, για άλλους μας κράτησε πίσω. Είναι υποκειμενικό αυτό.
Εάν το έιχατε «σοβαρέψει» από την αρχή θα ήταν κάτι διαφορετικό;
Πρέπει να συνυπολογίσεις πολλά πράγματα. Δεν υπήρχαν λεφτά ,δεν υπήρχαν δισκογραφικές εταιρείες. Οι δισκογραφικές μας σνομπάρανε. Ήμασταν αλητάμπουρες. Και όταν είδαν μέλι άρχισαν να μας την πέφτουνε. Εμείς όμως απο κεκτημεένη ταχύτητα από την παρέα του Άσιμου, του Σιδηρόπουλου θέλαμε απλώς να παίξουμε., Δε μας ένοιαζε αν θα πληρωθούμε. Αντί για μπάλα, θέλαμε να πάμε να παίξουμε μουσική. Ερασιτέχνες και κάναμε πλάκα. Σοβαροί τότε ήταν μόνο ο Νταλάρας και ο Πάριος. Δε μας ενδιέφερε να πάμε να παίξουμε στα μεγάλα σαλόνια. Ένα λάθος που κάναμε ήταν ότι δεχτήκαμε να παίξουμε στην Ιερά Οδό. Δεν ήταν ο Νταλάρας το λάθος. Είναι ένας επαγγελματίας και εξαιρετικός καλλιτέχνης. Ήταν η χειρονομία άσχημη. Τότε με τα Υπόγεια Ρεύματα γίναμε ξαφνικά επαγγελματίες. Δεν μπορούσαμε να αντέξουμε την ξαφνική πίεση., Εγώ κόνταψα να γίνω αλκοολικός. Η φιλοδοξία είναι δίκοπο μαχαίρι. Είχαμε γίνει γνωστοί και εμείς το αντιμετωπίζαμε με αθωότητα γιατί ήμασταν παιδιά.
Η πειρατεία σκότωσε τις δισκογραφικές. Η απόλυτη ελευθερία της μουσικής σήμερα, πόσο καλό και πόσο κακό είναι;
Τα νέα παιδιά δεν μπορούν να φανούν έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα. Οπότε το εργαλείο τους είναι το ιντερνετ για να τα μάθουμε και να τα ακούσουμε.
Από νέους καλλιτέχνες ποιούς ξεχωρίζεις;
Ο Γιάννης ο Χαρούλης είναι εξαιρετικός και καταπληκτικό παιδί. Ο Σταύρος ο Σιόλας επίσης που γράφει και ερμηνεύει εξαιρετικά. Ο Βαγγέλης ο Καζαντζής είναι πάρα πολύ καλός.
Τη νέα γενιά πώς την αντιλαμβάνεσαι;
Αυτό που βλέπω στα νέα παιδιά είναι υπέρμετρη φιλοδοξία. Δεν το κακολογώ γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι πια. Δε ξέρω όμως κατα πόσο σε βοηθάει να κάνεις μουσική.
Θες να πείς κάτι τελευταίο; Κάποιο μήνυμα;
Σας αγαπώ πολύ. Να μην τρώτε πολύ κόκκινο κρέας και να αγαπάτε τον τόπο σας όσο κακός και αν φαίνεται.
Για τον BlackDuckRadio
Γιάννης Κομπότης / Μερτζάνης Κώστας
www.blackduckradio.gr