Ο Οδυσσέας Ιωάννου παραχώρησε στον www.blackduckradio.gr και τον Γιάννη Κομπότη, μια εξαιρετική συνέντευξη !!!!!
Ραδιοφωνικός παραγωγός, συγγραφέας, στιχουργός μερικών εκ των ομορφότερων Ελληνικών τραγουδιών και πολλά άλλα…..σίγουρα έχει πολλά να μας διηγηθεί.
Ευχαριστούμε την Βασιλική Μπάρκα – Κατσένου για την πολύτιμη βοήθειά της στην συνέντευξη.
BlackDuck: Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και τι σημαίνει το γράψιμο για εσάς;
Ο.Ι. : Αν αφήσουμε τα πρώτα γραπτά που ξεκινούν σε εφηβική ηλικία και είναι εκείνα τα πρωτόλεια που γράφουμε όλοι ως έφηβοι, το πρώτο μου τραγούδι δισκογραφήθηκε το 1992. Ήταν το «Ζειμπέκικο της Πατησίων» σε μουσική Διονύση Τσακνή και ερμηνεία από την Βούλα Σαββίδη.
BlackDuck: Γράφετε στην «Αόρατη Γραμμή» Αν πρέπει κάτι να διαλέξω, Λίγο πριν φτάσω στη στροφή, Θέλω να μείνω λίγο απ’ έξω, Να δω τον δρόμο απ’ την αρχή.
Γυρνάτε πίσω στην αρχή της καριέρας σκεφτόμενος το πώς ήσασταν και πώς γράφατε τότε. Οι διαφορές με το τώρα ποιες είναι;
Ο.Ι. : Όχι, το τραγούδι δεν αναφέρεται στην επαγγελματική μου διαδρομή ούτε στα τραγούδια μου. Μιλάει για την ανάγκη που νιώθεις κάποιες φορές να μείνεις για λίγο έξω από το ποτάμι για να επαναπροσδιορίσεις την σχέση σου με τα πάντα. Να δεις την μεγάλη εικόνα, να πάρεις τις ανάσες σου, να βρεις την τόλμη να αναθεωρήσεις και την δύναμη να μείνεις τίμιος με τον εαυτό σου.
BlackDuck: Είναι μία λύτρωση το γράψιμο.; Οι χαρακτήρες που γεννάτε, είναι μέρος του εαυτού σας; Είναι ίσως κάποιες άλλες πλευρές του εαυτού σας που αποκτούν ζωή μόνο στο χαρτί;
Ο.Ι. : Δεν γράφω βιωματικά συνήθως. Μεταξύ μας, δεν ξέρω τι σημαίνει βιωματική γραφή. Αναφέρομαι κυρίως στο τραγούδι, όχι στα πεζά μου. Ως στιχουργός καλούμαι να γράψω για άλλες ζωές, να γίνω αγωγός πραγμάτων με τα οποία δεν ταυτίζομαι απαραίτητα. Νομίζω πως ο ρόλος μου είναι να εκφράσω έμμετρα εκείνους που δεν έχουν την δεξιότητα να γράψουν μόνοι τους τα τραγούδια της ζωής τους. Βέβαια πάντα μέσα από το δικό μου φίλτρο που ελπίζω να είναι ενεργό.
BlackDuck: Κάθε τέλος ενός γραπτού, είτε είναι ποίημα, είτε μυθιστόρημα, είτε στίχοι για τραγούδι, είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι δηλαδή η έκφραση στο χαρτί μια εξομολόγηση που αποκαλύπτει μυστικά του εαυτού σας;
Ο.Ι. : Και αποκαλύπτομαι αλλά και κρύβομαι. Κάποιες φορές είναι εξομολόγηση και κάποιες άλλες μία ωραία κρυψώνα. Όταν φύγει ένα κείμενο από τα χέρια μου μπορεί να αποκτήσει ερμηνείες που δεν έχουν καμμία σχέση με τις προθέσεις μου. Είναι πολύ γοητευτικό αυτό. Ο καθένας ερμηνεύει το τραγούδι με βάση τα βιώματά του και το τι θέλει και τι είναι έτοιμος να ακούσει την κάθε στιγμή. Γι΄αυτό και συνηθίζω να λέω πως τα τραγούδια είναι σαν τα ζώδια. Εξαρτάται από το τι είσαι έτοιμος και τι έχεις ανάγκη να πιστέψεις.
BlackDuck: Έχετε μοιραστεί μυστικά σας μέσω των τραγουδιών; Νοιώθοντας μια ανάγκη για αυτοκάθαρση;
Ο.Ι. : Ναι πολλές φορές. Κυρίως σε θέματα αναθεώρησης κάποιων παλαιότερων σιγουριών μου. Έχω «κρύψει» αυτές τις αναθεωρήσεις σε πολλά τραγούδια.
BlackDuck: Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός για εσάς στίχος που έχετε γράψει;
Ο.Ι. : Υπάρχουν τρία τραγούδια που είναι τα πλέον αυτοβιογραφικά μου – παρόλο που όπως σας είπα δεν συνηθίζω να αυτοβιογραφούμαι στα τραγούδια. Είναι το «Σκληρό γαλάζιο», το «Στα είπα όλα» και το «Ποτάμι».
BlackDuck: Τι σας ενέπνευσε και γράψατε το προφητικό «θα πάμε’;
Ο.Ι. : Δεν πιστεύω στα προφητικά τραγούδια. Με την έννοια πως όποιο μαύρο σενάριο και να σκεφτείς για το μέλλον, θα δικαιωθείς σίγουρα αν το προσεγγίσεις από μία συγκεκριμένη οπτική γωνία. Η πρόβλεψη του μαύρου είναι ευκολάκι, στο άσπρο έχουμε πρόβλημα. Το «Θα πάμε» είναι βαθύτατα επηρεασμένο από ένα πολύ αγαπημένο μου βιβλίο, το «Ο δρόμος» του Κόρμακ Μακ Κάρθυ».
BlackDuck: Ποιος ήταν ο πρώτος συγγραφέας που ξύπνησε το δικό σας συγγραφέα μέσα σας; Και από ποιον θεωρείται ότι έχετε στιγματιστεί;
Καταρχάς δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Ένα βιβλίο με διηγήματα και δύο βιβλία με χρονογραφήματα δεν σε κάνουν συγγραφέα. Μιλώντας ως αναγνώστης, εκείνοι που με αναστάτωσαν είναι ο Ντοστογιέφσκι, ο Καμύ και ο Κάφκα. Από κει και πέρα σε άλλη κλίμακα, ο Μακ Κάρθυ και ο Μουρακάμι ως ένας απίστευτος παραμυθάς που πλέκει το δυνατό με το αδύνατο με φοβερή μαεστρία.
BlackDuck: Το ραδιόφωνο φαντάζομαι αποτελεί μια μεγάλη αγάπη για εσάς. Σας λείπει η μυσταγωγία του;
Ο.Ι. : Όχι ιδιαίτερα. Από την επόμενη κιόλας μέρα που σταμάτησα το θεώρησα ένα μακρινό παρελθόν. Ήθελα να κάνω κι άλλα πράγματα και το ραδιόφωνο, όσο κι αν του χρωστάω πάρα πολλά, με κρατούσε πίσω. Τώρα, μετά από έξι χρόνια απουσίας, είναι πολύ πιθανό πως θα ξανακάνω. Ελπίζω να ξαναβρώ εκείνη την μαγεία που ένοιωθα όταν πρωτοξεκινούσα.
BlackDuck: Πως ήταν η μετάβαση από το ραδιόφωνο και τη «μυστικότητα» της εικόνας, μπροστά στα φώτα της σκηνής;
Ο.Ι. : Πολύ πιο εύκολη από όσο φανταζόμουν όταν μου το πρότεινε ο Βασίλης Πακωνσταντίνου. Εκφραστικά, χρησιμοποίησα αρκετά από τα κλειδιά του ραδιοφώνου. Όσον αφορά την φυσική μου παρουσία σε μία σκηνή το είδα από την αρχή σαν παιχνίδι και αυτό με ξεμπλόκαρε. Δεν αισθάνθηκα άβολα ή αμήχανα σε καμμία στιγμή και αυτό είναι κάτι που δεν μου το είχα!
BlackDuck: Ζούμε δύσκολες στιγμές, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτιστικά. Αυτή η περίοδος ευνοεί το προκύψουν και να αναδειχθούν καλλιτέχνες; Οι δυσκολίες μπορεί να πυροδοτήσουν μια καλλιτεχνική «επανάσταση»;
Ο.Ι. : Καμμία καλλιτεχνική «επανάσταση» δεν προηγήθηκε μίας επανάστασης. Η τέχνη ακολουθεί και καταγράφει. Και εμπνέει βέβαια, αλλά ο ρόλος της είναι να σε διατηρήσει ζεστό και έτοιμο για όποτε χρειαστεί… Όταν ζητάμε από την τέχνη να δημιουργήσει συνθήκες διεκδίκησης, ρήξης και ανατροπής είναι να ζητάμε να γραφτεί το soundtrack μιας ταινίας που δεν έχει γυριστεί ακόμα.
BlackDuck: Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον;
Ο.Ι. : Κανένα μεγαλύτερο από την υγεία των παιδιών μου. Όλα τα άλλα παλεύονται.
Οδυσσέας Ιωάννου
Για τον BlackDuckRadio
Γιάννης Κομπότης
www.blackduckradio.gr
